لینک ثابت
بزرگان سرزمین کهن - 15 : ابوالحسن صبا
29 آذر که بیاید 57 سال از مرگ استاد بزرگ موسیقی ایرانی ، ابوالحسن صبا می گذرد . ولی او همچنان در جامعه موسیقی ایران حضوری فعال دارد.
هنوز ردیف های اوست که در آموزشگاه ها تدریس می شود و هنوز رنگ ها و چهار مضراب های اوست که هم نوارندگان و هم جمع شنوندگان را سرِ شوق می آورد. راز این ماندگاری را باید در نوآوری های صبا جستجو کرد. او با آن که با موسیقی سنتی بزرگ شده بود و همه زیر و بم های آن را نزد استادان سنتی، میرزا عبدالله، درویش خان و حسین خان اسماعیل زاده آموخته بود، هیچگاه از نوسازی و نو نوازی آن غافل نمی شد.
شیوه های آموزش صبا نیز درخشان بود. از همان آغاز میزان استعداد ها را در می یافت. کم استعدادها را به شاگردی نمی پذیرفت و هر آن کس را که می پذیرفت، به اوج می رسانید. غالب ویولن نوازان و بسیاری از سنتورنوازان و سه تارنوازان و برخی از نوازندگان سازهای دیگر، در هشتاد سال گذشته پرورش یافتگان مستقیم صبا به شمار می روند و در یک نگاه گسترده تر می توان گفت همه کسانی که در این زمان دراز به سوی موسیقی رفته اند از راه بهره گیری از ردیف ها و دستورهای صبائی، غیر مستقیم به انبوه شاگردان او پیوسته اند!
او سرانجام در بیست و نهم آذرماه سال ۱۳۳۶ به سبب شدت گرفتن بیماری قلبی در ۵۵ سالگی چشم از جهان فرو پوشید .
اگر موسیقی ایران، در این سال های کم فروغ همه ضربات مخالفان را تاب می آورد، بخشی از توان پایداری خود را مدیون تلاش های نوآورانه کسانی است که ارزش واقعی آن و راه آینده آن را آشکار ساخته اند. نام ابوالحسن صبا در صدر فهرست این کوشندگان نشسته و ماندگار شده است. به قول زنده یاد فریدون مشیری:
«عمری صبا به پای نهال هنر نشست/ روزی ثمر رسید که دیگر صبا نبود/
اما صبا ترانه جاوید قرن هاست/ گیرم دو روز در بر ما بود یا نبود»
نوشته شده توسط داوود در پنجشنبه ۲۷ آذر۱۳۹۳ ساعت ۲۳:۴۵ بعد از ظهر موضوع هنری |
